Met mijn hoofd in de wolken (helaas alleen letterlijk)

Niet alleen de stranden van Bocas waren leuk, ook de mensen en het uitgaan en gewoon de sfeer die er hangt hebben me allesbehalve verveeld. Het is dan ook eigenlijk niet zo heel erg gek dat de volgende bestemming een beetje tegenviel!

De reis van Bocas naar Boquete was interessant, op een goede manier. Ik kwam een Franse jongen tegen die al 8 jaar aan het reizen bleek te zijn. Zijn hele doen en laten ademde dat ook uit, en ik had hem ongeveer 30 geschat, maar nee hoor, hij was slechts zo’n 20 dagen ouder dan ik, ook 26 dus. Dit betekent inderdaad dat hij al vanaf zijn 18e aan het reizen is! Wow, it’s amazing! Ik vroeg of hij helemaal geen bezittingen thuis had (denk aan meubels o.i.d.), toen zei hij ‘oh ja hoor, ik heb wel wat kleren enzo bij mijn moeder liggen’. Hmmm, zo kan het dus ook! Zijn paspoort was gestolen en zijn noodpaspoort moet over een jaar verlengd worden in Frankrijk, maar hij had eigenlijk niet speciaal in de planning zitten om dan al (??) weer terug te komen.
Tsja, ik voelde me nogal een beginner vergeleken met dit figuur, maar goed, geeft niks. Het was in ieder geval erg verfrissend om met iemand te praten die er heel andere ideeën over het leven, carriere en geld op na houdt dan de gemiddelde persoon van mijn leeftijd in Nederland. Wij denken allemaal dat je veel moet werken om veel geld te kunnen verdienen om dan veel te kunnen reizen (maar is daar dan nog tijd voor?), maar kennelijk kan het ook anders. Something to think about.

Zoals gezegd valt Boquete dus een beetje tegen, en dat is een beetje een understatement. De voornaamste redenen zijn het feit dat ik de enige student hier ben, en het feit dat het k#tweer is en elke dag regent. De hele omgeving hier maakt me op slag depressief en ‘s avonds alleen in een groot huis slapen dat je niet kent…daar rust je niet echt van uit. Ik heb wel gezelschap van Pepe, de papegaai. Helaas begint hij om 6 uur ‘s ochtends te gillen, waardoor ik ook ontwaak. Nu ben ik erachter dat ik een doek over z’n kooi moet doen, dat zal ‘m leren.

De school zit best ver van het centrum, maar gelukkig zit daar een Canadees meisje, Andy, dat ik ken uit Bocas. Zij vind het hier ook niet echt leuk, dus nu kunnen we elkaar gezellig verder de put in praten. We zijn ook allebei compleet uitgeput hier, terwijl we op Bocas nooit moe werden. Volgens ons heeft het met de luchtdruk enzo te maken, zo lamlendig is gewoon niet normaal. De conclusie is echter wel gewoon heel duidelijk: het is weer tijd voor iets anders!
Ik had beloofd hier twee weken op de school te passen, maar dat gaat dus drastisch verkort worden. Alleen zijn en niks te doen hebben, dat komt me iets te bekend voor, daarvoor ben ik niet helemaal hierheen gekomen.

Mijn volgende bestemming is nog niet helemaal duidelijk. Ik wil uiteindelijk nog terug naar Bocas denk ik (al is dat niet echt handig), maar wil ook graag wat meer van Costa Rica zien. Andy en ik gaan sowieso donderdag naar San José, daar doen we de hele dag over. Daarna waarschijnlijk naar Montezuma of Mal Pais, in ieder geval naar een strand en de zon, dat beviel ons stukken beter dan deze cats and dogs, pijpestelen, etc.

Ondertussen denk ik ook regelmatig na over wat ik ga doen als ik terug ben in Nederland. Ik had natuurlijk gehoopt op een aha erlebnis, waarna ik precies zou weten wat me te doen staat. Helaas, het is nog niet gebeurd. Ik heb eigenlijk alleen maar nog sterker het gevoel gekregen dat ik me voorlopig echt nog niet kan settelen in Nederland met een ‘serieuze’ carrière en alles wat daarbij hoort (behalve het geld dan). Huizen kopen, auto erbij, 25 vakantiedagen alleen in overleg op te nemen….ik krijg er geen blij gevoel van. Van huizen kijken op Funda trouwens wel, vooral bij die met een tuin ga ik watertanden!
Maar anyway, wat betekent dit inzicht verder? Ik weet het nog niet. In ieder geval niet dat ik ook van plan ben 8 jaar te gaan reizen!

Geen foto’s deze keer, ik heb ze hier nog niet gemaakt, en ben het ook niet echt van plan. We blijven genieten van die van de blauwe zee in Bocas.

Hasta luego y muchos besos


Elsbeth xx